D'ä mê riva
De mi orilla
(Letra en ligur, dialecto genovés)    
D'ä mæ riva
sulu u teu mandillu ciaèu
d'ä mæ riva
'nta mæ vitta
u teu fatturisu amàu
'nta mæ vitta
ti me perdunié u magún
ma te pensu cuntru su
e u so ben t'ammii u mä
'n pò ciû au largu du dulú
e sun chi affacciòu
a 'stu bàule da mainä
e sun chi a miä
tréi camixe de vellûu
dui cuverte u mandurlin
e 'n cämà de legnu dûu
e 'nte 'na beretta neigra
a teu fotu da fantinn-a
pe puèi baxâ ancún Zena
'nscià teu bucca in naftalin-a.

De mi orilla
sólo tu pañuelo claro,
De mi orilla
en mi vida,
tu amarga sonrisa
en mi vida.
Perdóname por afligirme
pero te pienso contra sol,
y sé bien que miras al mar
un poco más allá del dolor,
y estoy aquí asomado
a este baúl de marinero,
y estoy aquí mirando
tres camisas de terciopelo,
dos mantas y la bandurria
y un tintero de madera recia,
y en mi gorra negra
tu foto de mocita
para poder besar nuevamente Génova
en tu boca de naftalina.

     

Desde un barco que se aleja poco a poco, del puerto de Génova, un genovés, quizás en busca de mejor suerte, contempla a su ciudad del alma y a su amada que, con una amarga sonrisa "más allá del dolor", le despide agitando un pañuelo claro. Él, afligido, mira el baúl donde guarda su equipaje: tres camisas de terciopelo, dos mantas, la bandurria, un tintero... y como consuelo, una foto de ella en el forro de la gorra, para poder besar a Génova en su boca de naftalina.

A dar un fuerte cariz melancólico a la canción, contribuye la suavidad de las olas del mar que se oyen de fondo a la canción.